Orneadas dun burro

Os xornalistas agardaban impacientes ó xogador estrela do equipo. El era o centro de atención de tódalas cámaras; «a noite máxica de Petardevic», era a portada que todos tiñan pensado plasmar en cadansúa fonte da cultura española. As preguntas preparadas, os lapis nas mans e nas orellas... Os micrófonos a moreas recollían ata a derradeira baballa dos obviables, mesmo ignominiosos, comentarios do susodito. Chegara envolto nunha aura mística que o diferenciaba dos demais mortais, aqueles monicreques que non eran capaces de artella-la súa perna para impulsar un obxecto esférico e atinar a metelo entre tres paos, nunha portería (baleira) de sete metros de longura e dous e medio de largura, mentres o porteiro fica a velas vir despois de reci-bir un pastel de cotelos.

-¿Supoño que contento co partido non? O seu gol foi decisivo...
-Si. Mais o importante é o equipo ¿non si? Que eu sexa unha estrela non quita que o equipo o fixese case tan ben coma min.
Os periodistas matinaban cál podía se-la resposta que se levase o premio á orixinalidade. Na sala oíase un murmurio estraño. Outro periodista pediu a palabra.
-¿Podería facernos un resumen do partido?
-Ben, marcamos máis goles có equipo contrario. Xa que logo, gañamos.
Houbo un silencio total, e o sorriso dos sórneas alí presentes mesturábase cos bocexos dos reporteiros máis preguiceiros.
-Eh... ¿Podería ser un pouco máis claro?
-O que quero dicir é que son tres puntos moi importantes. Se gañasemos, conseguiriamos un punto, e se perdesemos, ningún. Polo menos iso é o que me dixeron. De tódolos xeitos non vos preocupedes. A partir do mércores, os tres puntos máis importantes serán os da próxima xornada, e na vindeira a esa perderémo-lo tren da Liga se non gañamos.
-Moitas gracias. Non o sabiamos.
-O fútbol é así.
-De cara ó próximo partido contra o Porriño... ¿Como ve a este equipo?
-Cos ollos. Eu creo que nisto do fútbol xa non hai rival pequeno. Descubri-no o outro día xogando ó chinchimoni co meu sobriño. O moi lerchán deume unha malleira impresionante. Por iso non me fío nin dun equipo de mortos de fame coma este; respéctoos coma á miña nai.
-Os xogadores a afeccionados do equipo contrario afirman que vostede é un manta, pero a parte diso, o porteiro, que lle manda recordos á súa nai, di que vostede deulle un puñazo e despois lanzoulle un gargallo para deixalo cego e poder marca-lo gol. ¿Quere dicir algo?
-Algo.
-Refírome a se lle merece algún tipo de opinión os feitos acontecidos.
-Eu ía polo balón, claramente. Igual escapóuseme a man. Non podo estar pendente de todo. Ademais, hei de engadir que os árbitros son humanos e poden co-meter algúns erros, mesmo se non están subornados, como é o caso. Errare huma-num est, como diría o perruqueiro de Rappel. -¿Podo preguntarlle a qué carallo vén iso agora?
-Si que pode. De feito xa o fixo. E que sempre teño que dicilo para quedar ben, xa sabe. Se non hai máis preguntas...
Un periodista que levaba todo o rato durmindo ergueuse de repente e dirixiu-se cara o futbolista.
-Si. Eu teño unha pregunta.
-Dígame...
-¿Vostede é parvo ou come merda?