Óbito

Sabía que o tiña que facer. Xa estaba farto. Farto de que a xente non puidese matinar en que el non era máis ca unha víctima. Un refén engaiolado eternamente no cárcere do riso. Condenado a vivir nun permanente estado de relouco, namentres a súa alma salouqueira arelaba un sitio no sétimo ceo, lonxe da ledicia cruel e desapiadada dos seus supostos amigos.

Todos eses rapaces... Non os podía aturar máis. Sentíase utilizado, coma se o mundo enteiro lle esixise o se limitar a face-lo seu traballo, agochando os seus beizos cunha buceira. Seica non tiña dereito a ser unha persoa seria. Ser pallaso fora a súa vocación. Mais, trala morte do seu irmán, o fastío consumírao inexorablemente ata o punto de desexa-la morte. A saudade era a peor enfermidade para os vasalos do histrionismo. Non podía cangar co feito de ter unha dobre vida, xa nada tiña sentido para el.

Nas últimas horas da súa vida procurou lembrar todo o feliz que fora xacando. Colleu a moto, e foi goza-lo seu último serán, no máis acolledor dos cantís. As andoriñas emprendían a súa longa peregrinaxe, mentres o mar acollía nos seus brazos ó máis triste dos pierrots.

Orneadas dun burro

Os xornalistas agardaban impacientes ó xogador estrela do equipo. El era o centro de atención de tódalas cámaras; «a noite máxica de Petardevic», era a portada que todos tiñan pensado plasmar en cadansúa fonte da cultura española. As preguntas preparadas, os lapis nas mans e nas orellas... Os micrófonos a moreas recollían ata a derradeira baballa dos obviables, mesmo ignominiosos, comentarios do susodito. Chegara envolto nunha aura mística que o diferenciaba dos demais mortais, aqueles monicreques que non eran capaces de artella-la súa perna para impulsar un obxecto esférico e atinar a metelo entre tres paos, nunha portería (baleira) de sete metros de longura e dous e medio de largura, mentres o porteiro fica a velas vir despois de reci-bir un pastel de cotelos.

-¿Supoño que contento co partido non? O seu gol foi decisivo...
-Si. Mais o importante é o equipo ¿non si? Que eu sexa unha estrela non quita que o equipo o fixese case tan ben coma min.
Os periodistas matinaban cál podía se-la resposta que se levase o premio á orixinalidade. Na sala oíase un murmurio estraño. Outro periodista pediu a palabra.
-¿Podería facernos un resumen do partido?
-Ben, marcamos máis goles có equipo contrario. Xa que logo, gañamos.
Houbo un silencio total, e o sorriso dos sórneas alí presentes mesturábase cos bocexos dos reporteiros máis preguiceiros.
-Eh... ¿Podería ser un pouco máis claro?
-O que quero dicir é que son tres puntos moi importantes. Se gañasemos, conseguiriamos un punto, e se perdesemos, ningún. Polo menos iso é o que me dixeron. De tódolos xeitos non vos preocupedes. A partir do mércores, os tres puntos máis importantes serán os da próxima xornada, e na vindeira a esa perderémo-lo tren da Liga se non gañamos.
-Moitas gracias. Non o sabiamos.
-O fútbol é así.
-De cara ó próximo partido contra o Porriño... ¿Como ve a este equipo?
-Cos ollos. Eu creo que nisto do fútbol xa non hai rival pequeno. Descubri-no o outro día xogando ó chinchimoni co meu sobriño. O moi lerchán deume unha malleira impresionante. Por iso non me fío nin dun equipo de mortos de fame coma este; respéctoos coma á miña nai.
-Os xogadores a afeccionados do equipo contrario afirman que vostede é un manta, pero a parte diso, o porteiro, que lle manda recordos á súa nai, di que vostede deulle un puñazo e despois lanzoulle un gargallo para deixalo cego e poder marca-lo gol. ¿Quere dicir algo?
-Algo.
-Refírome a se lle merece algún tipo de opinión os feitos acontecidos.
-Eu ía polo balón, claramente. Igual escapóuseme a man. Non podo estar pendente de todo. Ademais, hei de engadir que os árbitros son humanos e poden co-meter algúns erros, mesmo se non están subornados, como é o caso. Errare huma-num est, como diría o perruqueiro de Rappel. -¿Podo preguntarlle a qué carallo vén iso agora?
-Si que pode. De feito xa o fixo. E que sempre teño que dicilo para quedar ben, xa sabe. Se non hai máis preguntas...
Un periodista que levaba todo o rato durmindo ergueuse de repente e dirixiu-se cara o futbolista.
-Si. Eu teño unha pregunta.
-Dígame...
-¿Vostede é parvo ou come merda?

O tren da vida

-¡Ai que cousiña máis linda! ¿Canto queres á túa nai? ¿Moito? ¿Quérela moito, non si? ¡Ai, que bonitiño es! (o neno comeza a chorar). ¡Non chores ho, non chores...!

O neno, somerxido nun profundo estado hipnótico, fitaba a pantalla e guiaba os designios do bonequiño con gran habilidade. Ó seu carón, o xogador impaciente cruzaba os dedos para desexa-la súa derrota: «Morre xa, morre xa... ¡Carallo, aí tivo sorte! ¡Vaites, non che hai forma...!

«¡Que guapa é! ¡E o lerchán do noivo que non lle fai caso! ¡Había ser eu! Danme ganas de bicala agora mesmo... ¡Boh, mira que son parvo, ocórreseme cada cousa...! Parece que xa esperta...».
-Que guapa estás cando dormes, Rosa...
-Gracias Serxio -di a rapaza sorrindo cos ollos medio pechados.

O Sr. García acende o ordenador e argalla nas contas da empresa. Tiña que presenta-los presupostos na xunta do vindeiro luns, e aínda tiña moito traballo por facer. Segundo os seus cálculos, o superávit da empresa no presente exercicio fora máis que satisfactorio, e a facturación era das máis altas nos últimos anos. Se cadra os empregados aproveitarían a ocasión para suxerirlle un aumento salarial.
«Estes voitres sempre andan ó que lles interesa -cavilou o xefe.»

-¡Está quedo Alexaaandreee! ¡Deixa de amolar á señora, que quere durmir! Anda, vén canda min... Cando cheguemos cómproche un Pikachu deses se te portas ben.
-Pero ten que soltar descargas eléctricas, ¿vale papi? -di o neno achegándose ó pai.
-Si, si. E se non solta botámoslle o micho e xa verás como bota unhas faíscas de aquí a mañá. Namentres dorme un pouquiño anda... -dille o pai ó neno, que senta no asento e comeza a cerra-los ollos.



Dende o banco máis afastado da estación, Xurxo ollaba coa súa engurrada faciana os trens, que semellaban incrementa-la súa velocidade cando pasaban por diante del. A xente fitáballe con altiveza dende os seus asentos, porque eles aínda pertencían ó mundo real, ó mundo activo que sobrevive e abandona ós que xa non son útiles. Xurxo lembraba tempos pasados e víase reflectido en cada un dos mozos e señores que esculcaba coa mirada. O vello Xurxo era aquel bebé inquedo no colo da súa nai, era o neno que trocaba a consola pola buxaina, era aquel rapaz que lle facía as beiras á moza dos seus soños, era aquel esvelto e garrido empresario que traballa cando todos descansan, era aquel pai de familia respectado e serio, mais agarimoso, que aloumiña ó seu pequeno, aquel era Xurxo.

Agora non podía cambiar nada, xa non era quen de arranxa-los erros que cometera na súa vida, gravados na fría e húmida lousa, o único que ficaría canda el cando caese a longa e escura noite de pedra.

Ela

«Véxote tódolos días. Soño contigo no máis escuro da noite. ¿Sabes que existo? ¿Quen son eu para ti?

»Ela, maldita sexa.

»Perdida entre a multitude, vagas nun mar de sombras sen dáreste a coñecer. Cuberta por un manto de tristura, fechada nunha gaiola de soidade. Dedícoche tódolos meus pensamentos. ¿Por que estás tan soa? Non podes ser sempre así. ¿Vas ser sempre así? Quérote. Quérote. Gustaríame poder dicirche algo fermoso cando te vexo. Ás veces decátome da sorte que teño ó poderte ver a cotío. Sempre estás aí, co teu cabelo negro coma o acibeche e os teus ollos verdes coma esmeraldas. Os labios tenros e vermellos, con ese sorriso amargo da Afrodita que agocha a súa beleza para non ser vista. A expresión da túa sensual faciana traduce a bondade do teu corazón.

»Algún día atrevereime a falar con ela, cando sexa menos tímido e logre controla-los meus glóbulos vermellos para que non ruborizarme. Non sei se lle gustarei, nin se serei quen de investiga-lo que ela sente por min. Seica Groucho Marx dicía que era mellor estar calado e parecer parvo, que falar e despexa-las dúbidas definitivamente.

»Gustaríame tanto poder aloumiñarte, recolle-las túas bágoas do amor perdido, bicarte a modo mais vivir a toda présa, espertarme pola mañá e encontrarme de socate coa túa compañía, esvarar pola túa pel, mesturarme contigo e ser un só corpo, quererte tódolos días do resto da miña vida... Seriamos tan felices xuntos... Mais eu non podo aspirar a se-lo dono de tanta beleza. Soamente son un par de ollos máis á esculca, nun océano de olladas.

»Ela. O seu cabelo ondea ó vento despistando á noite. Ela. A súa ollada fuxidía amolece mesmo o corazón máis duro. Ela. Os seus beizos derreten o xeo e fan doce o fel. Ela. Os seus peitos encerran lagoas de paixón. Ela. As súas mans suxeitan a froita prohibida. Ela. Sempre feita unha berenguela.

»Intentei esquecerte pero non puiden. Intentei afastarte dos meus pensamentos pero non puiden. Vén canda min...»

Vida cotiá

Erguinme cedo pola mañá, preparado para un capítulo máis da miña tediosa existencia. Non me decatei de po-lo pé dereito ó levantarme da cama, e un mal presentimento invadiu o meu espírito. Despedinme de Breasty, a miña boneca inchable, cun beixo. A miña ruliña non se decatara do meu espertar, así que aproveitei o seu imperdoable descoido e asasineina cun machete. Teño que admitir que desconfiaba dela ultimamente, e vira a versión nova de Tetator no sex-shop, polo que non puiden máis que acabar coa miña primeira relación estable.

Collín o meu transporte cara ó inferno e comecei a miña odisea polo reino dos domingueiros, esa xente que leva unha bucina mesmo no cu, coa man encima do chifre, contando de memoria os segundos que faltan para poñerse en verde o semáforo, e adverti-lo cambio de color ó de diante cando o ollo humano normal aínda non o percibiu. Si, conducir é marabilloso. Por un estraño fenómeno paranormal, sempre dou co carril máis lento, sempre teño un novato diante e un ancián berrón detrás.

Acabo a ruta e saio do coche. O primeiro que sinto é unha cremosa substancia, mais ben tirando a grande, que naquel mesmo lugar, se cadra unhas horas antes, se cadra días, houbo un representante da familia dos cánidos que non tivo mellor idea cá de saca-lo mellor de si mesmo nesa parte da beirarrúa destinada a ser pisada polo meu pé. É un deses momentos na vida nos que realmente cres que a expresión «¡Merda!» non pode estar mellor utilizada.

Pola tarde, unha visita ó ximnasio. A primeira e única visita na miña vida. Nunca entendín a utilidade que ten ir a un lugar onde che mandan coller unhas pesas e levantalas. Sofres, súas, poste rubio coma un tomate, e ¡vaites, seica todo o mundo é experto nisto menos o último pailán que chega!, que sempre vas ser ti. Eu creo que son actores contratados para dar moral á xente, para que vexan en qué se poden converter adestrando. A min desmoralízame. Estar seis horas á semana asfixiándome, erguendo unha condenada barra con dúas mandarinas a cada lado é moi triste. E máis aínda ó ver as rodas de tractor que poñen as mulas esas, quedo perpléxico. Ter que pagar por facer un esforzo equivalente a subir trescentas bolsas da compra ¡Estámosche bos!

Pola noite, volta ó fogar, doce fogar. Creo que xa sei sobre qué face-la miña tese doutoral: as conversacións no ascensor. Son a expresión máxima da impotencia, que en moitos casos poderíanse resumir nunha oración: «Non teño ganas de falar, pero vouno intentar». E claro, a xente é demasiado amable, e rematan por establecer diálogos coma este:

-¿Que día vai, eh?
-Si... que día (primeiro piso).
-E... claro, calor e tal...
-Si, abafante, e iso... (segundo piso)
-Si, si...
-Si (terceiro piso). Adeus. (¡plof!)

Nese exemplo vese claramente como os dos suxeitos queren chegar o máis rápido posible ó seu piso, e para evitaren caer no silencio incómodo, pasa o que pasa. Ás veces chega a ser lamentable:

-Pois si, hoxe é martes.
-E mañá mércores, claro...
-Que curioso... os dous comezan por “m”...

Noites de voda (historia a base de refranes y dichos gallegos)

Eran as doce da mañá. Espertáronme os berros da miña mai («¡Non píse-lo sapo, nugallán!») Levanteime despois de despistar á madrugada nos meus intentos de pasa-la cruz de ferro. Ía preparado, pero ó final fun mallar e saín mallado. Superei a miña timidez con constantes doses de alcohol e xa ía cargando para Navia cando me encontrei co meu obxectivo. As rapazas que non reclaman a miña atención abundan máis que a lama e eu fágome de Angrois cada vez que unha delas e empeza a falar comigo. Teño que aturar a rapazas que teñen unha lingua coma unha subela, mentres penso «Por min que chova, máis que pesada».

Teño comprobado varias veces que as rapazas máis guapas e simpáticas sempre están cos máis lercháns, feos coma un croio, e moitas veces gábanse de estar forrados, pero resultan ser señoritos de caldo á merenda. Hai rapazas que quedan engaioladas por ese misterioso atractivo dun home que non vale un can, ¿por que non se decatan de que son aristocracia de pan de millo? Se fosen ricos comprenderíao, a ninguén lle gusta ir coma nunha voda sen caldo, e poder saca-la barriga de mal ano sempre que queiras, ou estar á paparrandona toda a vida ben merece un esforzo. Pero eses tipos, por cada verdade que din cáenlles un dente, e aínda os teñen todos.
Mais seica o meu esforzo é inútil. Demasiado fermosa para min. Como diría a miña mai: «Moitas horas ó lume e un garavanzo a cocer».

Onte ía feita unha berenguela cando a vin, e tiven o inmenso honor de falar con ela durante un tempo, tendo coidado de que as baballas non se derramasen por ámbalas dúas comisuras dos meus beizos. Estaba un pouco tristeira, porque acababa de recibi-la mala nova de que morrera un familiar seu, e, ante a seriedade do acontecemento, decidín non move-la engrada para o meu muíño e limitarme a consolala, conseguindo que apoiase a súa cabeza enriba do meu ombreiro, momento no cal unha enorme acumulación de saliva no garneato tiña que cede-lo paso as bágoas mestura de emoción e excitación que empezaran a saírme dos ollos.

Mais o momento estelar da noite foi cando me deu as gracias e me dixo que valía un Perú. Nese momento non sentía envexa dos típicos chulos de praia, lanzais coma piñeiros e fortes coma carballos. A verdade é que non me miro polo ferrado da Guarda cando digo que eu tamén son atractivo. Un pouco delgadiño, e non hai forma de solucionalo, a pesar de que teño o muíño picado.

Despedinme dela moi ó meu pesar e seguín o meu percorrido cos meus camaradas, e foi saír dun souto e meterse noutro, porque nos encontramos coa banda das cinco mulleres co peor coeficiente mental ó Leste do río Miño. Primeiro a morte do familiar da miña amada, e logo isto: era unha noite de pouca la e moitas silveiras. Menos mal que disimulamos e fixemos coma se andasemos no tren que vai a Carral. Parecía que nos estaban perseguindo, co que non puidemos facer lama nun sitio, ata que xa ían na misa. Toda a noite a vagar con paradas rápidas, groliños de lume e vómitos de xeo, esmendrellándonos coa risa. Xa é sabido, que cando o líquido cura-feridas mestúrase co gas da risa, as neuronas empezan a caer no campo de batalla, e sénteste coma se estiveses na horta e non víse-las verzas. Ó final a porca non saíu tan mal capada, e non se pode ser tan troxomenoxo. Aínda son novo, ¡viva o meu (enorme) sex-appeal!

Miedo: homenaje a Edgar Allan Poe

Hoy, 19 de enero, se cumplen 200 años del nacimiento de Edgar Allan Poe, entre cuyos deudores se encuentran otros genios del terror como H.P. Lovecraft o Stephen King, y entre cuya legión de admiradores se encuentran figuras pertenecientes a la flor y nata de la literatura, tales como Baudelaire, Victor Hugo, Herman Melville, Oscar Wilde, Fedor Dostoievsky, Thomas Mann, Marcel Proust o Jorge Luis Borges. Tal y como revela Carmen Machado en su artículo, Poe decía de sí mismo:

Muchas veces he pensado que podía oír perfectamente el sonido de las tinieblas deslizándose por el horizonte.

Poe ha sido siempre uno de mis escritores favoritos, y he tenido el honor de traducir cuatro de sus relatos al gallego (recomiendo la lectura de O bocoi de amontillado y O enterro prematuro, ambos disponibles en la Biblioteca Virtual Gallega). A modo de homenaje póstumo, me gustaría publicar esta especie de mini ensayo sobre el miedo, cuyo origen no recuerdo (lo escribí a los 18 años, cuando andaba enfrascado en la lectura de alguno de sus relatos). Probablemente haya fragmentos tomados de alguna descripción en algún relato para su traducción al gallego (lengua en la que lo escribí). Aprovecho para incluir la traducción al castellano realizada ahora mismo.

Medo

¿Quen pode esquecer os seus terrores nocturnos, aqueles resplandores de luces sinistras, aquelas lixeiras pisadas nas tebras que fan estremecer, aqueles asasinos que paralizan os membros, aqueles xemidos, aqueles berros sufocados que xorden do fondo da alma oprimida? ¿E aqueles latidos do corazón, xordos, frecuentes, comprimidos, que producen un leve ruído, que se difunde no silencio da noite coma un reloxo envolto en algodón, e que se reforzan e seguen aínda despois da morte? ¡Como resulta inútil o valor do desacougo entre aqueles espectros inmóbiles que nos oprimen co terror! E os tormentos e esgazaduras para os que non se atopan nomes, que o corazón non ten pulos nin forzas para soportalos e os ollos non poden desencaixarse máis, nin tremer máis todo o corpo, ata que a tortura do espanto e o arrepío fai esvaecerse de debilidade e chega a matar de angustia. O medo é esa sensación estraña que nos invade ante a presencia do descoñecido, é unha cambra do pensamento que loita por se salvar do feitizo que nel provoca, é un refén atrapado pola morte, é o máis explícito dos sentimentos. Aprovéitase do escuro manto da noite, interrompe os teus soños e cámbiaos por pesadelos. Non o podes atrapar, escorrégase polo teu corpo. Finxe se-lo teu amigo para chegar canda ti, mais unha vez que se fai co control da túa alma e o teu corpo, estás atrapado. ¿Estás atrapado polo medo?

----------

Miedo

¿Quién puede olvidar sus terrores nocturnos, aquellos resplandores de luces siniestras, aquellas ligeras pisadas en las tinieblas que nos hacen estremecer, aquellos asesinos que paralizan los miembros, aquellos gemidos, aquellos gritos sofocados que surgen del fondo del alma oprimida? ¿Y aquellos latidos del corazón, sordos, frecuentes, comprimidos, que producen un leve ruido, que se difunde en el silencio de la noche como un reloj envuelto en algodón, y que se refuerzan y siguen incluso después de la muerte? ¡Cómo resulta inútil o valor del desasosiego entre aquellos espectros inmóviles que nos oprimen con el terror! Y los tormentos y rasgaduras para los que no se encuentran nombres, que el corazón no tiene ánimos ni fuerzas para soportarlos y los ojos no pueden desencajarse más, ni temblar más todo el cuerpo, hasta que la tortura del espanto y el escalofrío provoca el desvanecimiento de la debilidad y llega a matar de angustia. El miedo es esa sensación extraña que nos invade ante la presencia de lo desconocido, un calambre del pensamiento que lucha por salvarse del hechizo que en él provoca, un rehén atrapado por la muerte, el más explícito de los sentimientos. Se aprovecha del oscuro manto de la noche, interrumpe tus sueños y los cambia por pesadillas. No lo puedes atrapar, se escurre por tu cuerpo. Finge ser tu amigo para llegar hasta ti, pero una vez que se hace con el control de tu alma y tu cuerpo, estás atrapado. ¿Estás atrapado por el miedo?