Vida cotiá

Erguinme cedo pola mañá, preparado para un capítulo máis da miña tediosa existencia. Non me decatei de po-lo pé dereito ó levantarme da cama, e un mal presentimento invadiu o meu espírito. Despedinme de Breasty, a miña boneca inchable, cun beixo. A miña ruliña non se decatara do meu espertar, así que aproveitei o seu imperdoable descoido e asasineina cun machete. Teño que admitir que desconfiaba dela ultimamente, e vira a versión nova de Tetator no sex-shop, polo que non puiden máis que acabar coa miña primeira relación estable.

Collín o meu transporte cara ó inferno e comecei a miña odisea polo reino dos domingueiros, esa xente que leva unha bucina mesmo no cu, coa man encima do chifre, contando de memoria os segundos que faltan para poñerse en verde o semáforo, e adverti-lo cambio de color ó de diante cando o ollo humano normal aínda non o percibiu. Si, conducir é marabilloso. Por un estraño fenómeno paranormal, sempre dou co carril máis lento, sempre teño un novato diante e un ancián berrón detrás.

Acabo a ruta e saio do coche. O primeiro que sinto é unha cremosa substancia, mais ben tirando a grande, que naquel mesmo lugar, se cadra unhas horas antes, se cadra días, houbo un representante da familia dos cánidos que non tivo mellor idea cá de saca-lo mellor de si mesmo nesa parte da beirarrúa destinada a ser pisada polo meu pé. É un deses momentos na vida nos que realmente cres que a expresión «¡Merda!» non pode estar mellor utilizada.

Pola tarde, unha visita ó ximnasio. A primeira e única visita na miña vida. Nunca entendín a utilidade que ten ir a un lugar onde che mandan coller unhas pesas e levantalas. Sofres, súas, poste rubio coma un tomate, e ¡vaites, seica todo o mundo é experto nisto menos o último pailán que chega!, que sempre vas ser ti. Eu creo que son actores contratados para dar moral á xente, para que vexan en qué se poden converter adestrando. A min desmoralízame. Estar seis horas á semana asfixiándome, erguendo unha condenada barra con dúas mandarinas a cada lado é moi triste. E máis aínda ó ver as rodas de tractor que poñen as mulas esas, quedo perpléxico. Ter que pagar por facer un esforzo equivalente a subir trescentas bolsas da compra ¡Estámosche bos!

Pola noite, volta ó fogar, doce fogar. Creo que xa sei sobre qué face-la miña tese doutoral: as conversacións no ascensor. Son a expresión máxima da impotencia, que en moitos casos poderíanse resumir nunha oración: «Non teño ganas de falar, pero vouno intentar». E claro, a xente é demasiado amable, e rematan por establecer diálogos coma este:

-¿Que día vai, eh?
-Si... que día (primeiro piso).
-E... claro, calor e tal...
-Si, abafante, e iso... (segundo piso)
-Si, si...
-Si (terceiro piso). Adeus. (¡plof!)

Nese exemplo vese claramente como os dos suxeitos queren chegar o máis rápido posible ó seu piso, e para evitaren caer no silencio incómodo, pasa o que pasa. Ás veces chega a ser lamentable:

-Pois si, hoxe é martes.
-E mañá mércores, claro...
-Que curioso... os dous comezan por “m”...