»Ela, maldita sexa.
»Perdida entre a multitude, vagas nun mar de sombras sen dáreste a coñecer. Cuberta por un manto de tristura, fechada nunha gaiola de soidade. Dedícoche tódolos meus pensamentos. ¿Por que estás tan soa? Non podes ser sempre así. ¿Vas ser sempre así? Quérote. Quérote. Gustaríame poder dicirche algo fermoso cando te vexo. Ás veces decátome da sorte que teño ó poderte ver a cotío. Sempre estás aí, co teu cabelo negro coma o acibeche e os teus ollos verdes coma esmeraldas. Os labios tenros e vermellos, con ese sorriso amargo da Afrodita que agocha a súa beleza para non ser vista. A expresión da túa sensual faciana traduce a bondade do teu corazón.
»Algún día atrevereime a falar con ela, cando sexa menos tímido e logre controla-los meus glóbulos vermellos para que non ruborizarme. Non sei se lle gustarei, nin se serei quen de investiga-lo que ela sente por min. Seica Groucho Marx dicía que era mellor estar calado e parecer parvo, que falar e despexa-las dúbidas definitivamente.
»Gustaríame tanto poder aloumiñarte, recolle-las túas bágoas do amor perdido, bicarte a modo mais vivir a toda présa, espertarme pola mañá e encontrarme de socate coa túa compañía, esvarar pola túa pel, mesturarme contigo e ser un só corpo, quererte tódolos días do resto da miña vida... Seriamos tan felices xuntos... Mais eu non podo aspirar a se-lo dono de tanta beleza. Soamente son un par de ollos máis á esculca, nun océano de olladas.
»Ela. O seu cabelo ondea ó vento despistando á noite. Ela. A súa ollada fuxidía amolece mesmo o corazón máis duro. Ela. Os seus beizos derreten o xeo e fan doce o fel. Ela. Os seus peitos encerran lagoas de paixón. Ela. As súas mans suxeitan a froita prohibida. Ela. Sempre feita unha berenguela.
»Intentei esquecerte pero non puiden. Intentei afastarte dos meus pensamentos pero non puiden. Vén canda min...»
No hay comentarios:
Publicar un comentario