Eran as doce da mañá. Espertáronme os berros da miña mai («¡Non píse-lo sapo, nugallán!») Levanteime despois de despistar á madrugada nos meus intentos de pasa-la cruz de ferro. Ía preparado, pero ó final fun mallar e saín mallado. Superei a miña timidez con constantes doses de alcohol e xa ía cargando para Navia cando me encontrei co meu obxectivo. As rapazas que non reclaman a miña atención abundan máis que a lama e eu fágome de Angrois cada vez que unha delas e empeza a falar comigo. Teño que aturar a rapazas que teñen unha lingua coma unha subela, mentres penso «Por min que chova, máis que pesada».
Teño comprobado varias veces que as rapazas máis guapas e simpáticas sempre están cos máis lercháns, feos coma un croio, e moitas veces gábanse de estar forrados, pero resultan ser señoritos de caldo á merenda. Hai rapazas que quedan engaioladas por ese misterioso atractivo dun home que non vale un can, ¿por que non se decatan de que son aristocracia de pan de millo? Se fosen ricos comprenderíao, a ninguén lle gusta ir coma nunha voda sen caldo, e poder saca-la barriga de mal ano sempre que queiras, ou estar á paparrandona toda a vida ben merece un esforzo. Pero eses tipos, por cada verdade que din cáenlles un dente, e aínda os teñen todos.
Mais seica o meu esforzo é inútil. Demasiado fermosa para min. Como diría a miña mai: «Moitas horas ó lume e un garavanzo a cocer».
Onte ía feita unha berenguela cando a vin, e tiven o inmenso honor de falar con ela durante un tempo, tendo coidado de que as baballas non se derramasen por ámbalas dúas comisuras dos meus beizos. Estaba un pouco tristeira, porque acababa de recibi-la mala nova de que morrera un familiar seu, e, ante a seriedade do acontecemento, decidín non move-la engrada para o meu muíño e limitarme a consolala, conseguindo que apoiase a súa cabeza enriba do meu ombreiro, momento no cal unha enorme acumulación de saliva no garneato tiña que cede-lo paso as bágoas mestura de emoción e excitación que empezaran a saírme dos ollos.
Mais o momento estelar da noite foi cando me deu as gracias e me dixo que valía un Perú. Nese momento non sentía envexa dos típicos chulos de praia, lanzais coma piñeiros e fortes coma carballos. A verdade é que non me miro polo ferrado da Guarda cando digo que eu tamén son atractivo. Un pouco delgadiño, e non hai forma de solucionalo, a pesar de que teño o muíño picado.
Despedinme dela moi ó meu pesar e seguín o meu percorrido cos meus camaradas, e foi saír dun souto e meterse noutro, porque nos encontramos coa banda das cinco mulleres co peor coeficiente mental ó Leste do río Miño. Primeiro a morte do familiar da miña amada, e logo isto: era unha noite de pouca la e moitas silveiras. Menos mal que disimulamos e fixemos coma se andasemos no tren que vai a Carral. Parecía que nos estaban perseguindo, co que non puidemos facer lama nun sitio, ata que xa ían na misa. Toda a noite a vagar con paradas rápidas, groliños de lume e vómitos de xeo, esmendrellándonos coa risa. Xa é sabido, que cando o líquido cura-feridas mestúrase co gas da risa, as neuronas empezan a caer no campo de batalla, e sénteste coma se estiveses na horta e non víse-las verzas. Ó final a porca non saíu tan mal capada, e non se pode ser tan troxomenoxo. Aínda son novo, ¡viva o meu (enorme) sex-appeal!
No hay comentarios:
Publicar un comentario